Updates uit Nepal
Nieuws
Wil jij ons werk in Nepal ook steunen?
Na het bezoek aan Nepal begin 2019 op de kalender te hebben gezet was het nu eindelijk zo ver. Thijs en Nanco hebben Micro-Care Nepal al vanaf de oprichting begin 2016 jaarlijks financieel gesteund. Nu hadden zij eindelijk de mogelijkheid de projecten te bezoek en zelf ook een praktische bijdrage te leveren.
December, 2019
Aid Trip to Gorkha district with 3 volunteers and our board member Wilfried van den Boorn.
Two student to become doctor, Georgina and Anna, have been teaching First-Aid classes on 4 schools from class 5 to 8. Volunteer Sabine has been teaching a new class about entrepreneur skills to clkass 7 and 8 and 6 and 7 at in total 4 schools.
We want to thank Sabine, Georgina and Anna for their great work and collaboration on this trip and during the intensive preparations!
Geschreven door vrijwilliger Harper Tromp:
Eén van mijn passies is reizen naar landen met andere culturen. Maar toch is mijn aandacht blijven hangen bij Nepal. In 2012 maakte ik mijn eerste reis naar Nepal. Toen maakte ik al kennis met dit prachtige maar ook erg arme land. Bij terugkomst ervaarde ik het contrast met het hectische, snelle en rijke leven hier in Nederland en wenste ik mij al terug in Nepal.
Maar ik leerde ook dat het niet billijk is Nepal alleen maar te ervaren als een mooi vakantieland. Daarom wilde ik ook mijn verantwoording nemen iets terug te doen en ook een klein beetje bij te dragen aan het welzijn van de mensen in Nepal. Samen met Micro-care Nepal en gesteund door en met vrienden trok in de Arun vallei in in het Noord oosten van Nepal. Met 10 tallen kilos kleding en diverse schoolmaterialen bezochten we de meest afgelegen dorpjes. Duidelijk te merken was dat hier in geen jaren een vrijwilligersorganisatie was geweest. De omstandigheden waren soms schrijnend. En hoewel we veel mensen konden helpen liep ik vaak de volgende dag weer verder met verdriet en schuldgevoel dat we niet meer konden doen. Ik had de mooie tochten en bijzondere ontmoetingen weer nodig om de ellende van mij af te schudden. Terugkijkend is het vooral een hele rijke ervaring en ik prijs mij enorm gelukkig dat ik in die positie mag verkeren. Terug in Nederland Probeer ik dat uit te dragen. En mocht je ook ooit overwegen naar een ver land te reizen kan ik je Nepal sterk aanraden. Maar wees eerlijk en geef ook iets terug. Dat kan door Mico-care Nepal t steunen en mogelijk kan je ook met Micro care Nepal op reis om ook daadwerkelijk aan hulpverlening te kunnen doen.
Geschreven door vrijwilliger Wilfried van den Boorn:
In november 2017 was het eindelijk zo ver. Al jaren keek ik er naar uit. Telkens ving ik bot wanneer ik naar de mogelijkheid tot een trek in de Upper Arun vallei informeerde. Telkens kreeg ik te horen dat daar geen buitenlanders werden toegelaten. En nu, bij toeval hoorde ik dat het gebied opengesteld was. Pim en Samjhana waren beiden al in Nepal. Harper en ik hadden gepland in november 2017 weer naar Nepal af te reizen om samen met Pim en Samjhana namens de stichting weer een hulpverleningstocht op touw te zetten. Dat leek me nu de uitgelezen gelegenheid om die dan in de Upper Arunvallei te plannen. Gelukkig viel het plan bij alle drie in goede aarde. Een voor mij bijkomend voordeel was ook nog dat deze tocht niet al te hoog zou gaan. Het lichaam begint gebreken te vertonen waar ik niet gelukkig mee ben maar wel rekening mee moet houden.
Ter voorbereiding heb ik met de hulp van vrienden allerlei zaken verzameld. Zo gaat er dit keer in mijn bagage 20 kg. aan goede kinderkleding mee, 4 laptops, 2 tablets, medicijnen en nog wat andere bijkomende zaken. Gelukkig mag ik dit keer van Qatar 40 kg. aan bagage meenemen en op de luchthaven doen ze dan ook weer niet al te moeilijk wanneer het een kilo of 4 meer blijkt te zijn.
Nadat Kathmandu achter de rug is, er nog allerlei materiaal gekocht is voor de te bezoeken schooltjes, vertrekken we met ons vieren, vier dragers en alle bagage. Dat gaat met een soort jeep. Het voert te ver om die reis te beschrijven dus beperk ik me maar tot; we waren bijna over de rand van het ravijn geschoten, ik wist niet dat je met een stuk zeep gaten in een kapotte benzinetank kon repareren en, jammer dat we er drie dagen voor nodig hadden om bij ons startpunt te komen.
Maar op weg zijn we, dat is zeker. Al na een paar dagen blijkt er geen ruimte te zijn om ons oorspronkelijke plan uit te voeren. Dat zou een gedeeltelijke tocht door onbewoond gebied ingehouden hebben om dan bij Taplejung uit te komen.
De dorpen waar we doorheen komen zijn arm, soms zelfs zeer arm. En er is niet alleen nood aan kleding voor de kinderen. Ook materialen om de leraren van, een wat uitgebreider scala aan, lesmateriaal te voorzien. Nee, er blijkt ook nood te zijn aan medische hulp. En voor zover dat in ons vermogen ligt bieden we die hulp. Er is in het tweede dorp dat we aandoen een klein meisje met een ernstige scabiës infectie. Bij toeval zit er een “Health post” in dat dorp. Daar kopen we dan antibacteriële zalf en antibiotica. Samjhana zorgt eerst dat ze gewassen wordt voordat de behandeling een begin krijgt. Een diep triest gezicht al die bultjes over het hele lijfje met als dieptepunt de bloedende massa van de billetjes. Jammer genoeg blijkt in dat dorp weer de laagheid van sommige mensen. De medewerker van de Health post is een oplichter. Hij verkoopt de medicijnen tegen prijzen die vier of vijf keer over de kop gegaan zijn. Dat is verboden, hij moet ze verkopen voor de door de staat vastgestelde prijs. En hij blijkt ook al een keer vastgezeten te hebben voor dit soort praktijken.
We komen in de volgende dagen vaak kleine kinderen met ernstige brandwonden tegen. Bieden dan aan om het ernstigste geval in het ziekenhuis in Dharan te laten behandelen. Dit samen met een jongen die een vuistgroot gezwel midden op de ruggengraat heeft. Bij ieder dorp is het weer afwachten wat je aan zult treffen en wat je zelf op zult kunnen lossen.
Op de schooltjes zijn ze zeker blij met al de spullen die we komen brengen. Een aantal schooltjes heeft zelf al redelijk wat materiaal terwijl andere het met bijna niets moeten doen. Ook bij het verdelen passen we dus gaandeweg aantallen en soort zaken aan.
En zoals boven al gezegd, het gaat langzaam. Langzaam omdat we toch eerst een inventarisatie willen hebben van wat er nodig is. Er soms kinderen, of volwassenen uit verder afgelegen delen gebracht worden die een probleem hebben. En natuurlijk dienen we een documentatie bij te houden voor onze sponsoren zodat die zien waar hun bijdrage naar toe gaat. En ja, vaak wil het dorp ook als dank een eerbetoon houden. De uitreiking van kata’s vormt altijd wel een onderdeel samen met de bloemenkransen en de tikka. Maar er wordt ook voor ons gedanst door de oudere vrouwen in een dorp. En gelukkig wordt er af en toe ook samen gelachen.
Concluderend kan gezegd worden dat we weer een keer bevestigd hebben gezien, en gevoeld, dat hulp noodzakelijk kan zijn. En weer bleek dat de manier waarop onze kleine organisatie werkt goed is. We verlenen hulp op plaatsen waar de grotere organisaties niet komen omdat er geen wegen zijn. En we komen dichter bij de bevolking omdat Samjhana deel uitmaakt van ons team en dat verkleint de barrière enorm.
Het was goed om weer, in gezelschap van vrienden, terug te zijn in Nepal. En ik ben erg blij dat we hier en daar weer wat verlichting hebben kunnen bieden. Niet genoeg, dat besef ik iedere keer weer, maar iedere daad helpt een beetje en samen komen we dan tot een groter geheel.
12-03-2018
Our trip started in Kathmandu and after a 28 hour jeep ride we reached the start point.
The lower part of the Arun river.
From left. Founders Pim Horvers and Wilfried van den Boorn, Friend and volunteer Harper Tromp.
Crossing the Arun river by this old long scary bridge.
Board member Wilfried getting support by Samjhana to cross one of the many tricky riverbeds.
Samjhana and volunteer Harper Tromp handing over clothing at Ringmu.
Students of the little school in Obak posing with Wilfried and Harper before teachers arrived to receive our school material.
Two female teachers and students of class 5 of the school in Papuwa with handover of the education material.
Students of the school in Papuwa showing the supported school material that we distributed to in total 8 schools.
Leaving early morning at sunrise as the distances to cover in between villages where very long.
A girl with terrible skin infection on her back and bottom that we could treat along the way.
1 Teacher only school in Chemtang
As they had no school material they where amazingly happy to receive our gifts.
Together cutting ingredients for our lunch os there was no such service for ordering dood.
As there where no lodges Samjhana had to prepare our food in local kitchens.
Samjhana and volunteer Harper Tromp handing over clothing at Firfire.
The very small school in Firfire. As the other schools are to far and dangerous to go to for the little students they will study here till class 3.
Lady with child in the very remote jungle village of Obak. Mentioned by the billagers was that we where the first white people to visit their village.
School boy after we treated his wound and finished our first-aid treatment.
The little school in Rapsa.
White khata as a blessing and thanks for our support.
School with a small part of their students in Chepuwa.
Discussing difficulties with the teachers for the at the Tibetan (Chinese) border located school in Ridak.
Part of the students in Ridak school are very happy with the school material we donated.
Hospitality is great in the upper part of the Arun valley. There are no lodges what makes it hard to find places to sleep.
Posing with the local family in Chepuwa where we could stay.
Distributing Education material and clothing in the Upper-Arun Valley
Eén van mijn passies is reizen naar andere landen en het ontdekken van andere culturen. In 2012 maakte ik mijn eerste reis naar Nepal en hoewel ik op veel mooie plekken geweest ben is mijn aandacht daar blijven hangen! Mijn kennismaking met dit bijzondere land was tweeledig, ik vond het prachtige maar ook een erg arme land. Bij terugkomst ervoer ik daardoor sterk het contrast met het hectische, snelle en rijke leven hier in Nederland en vrijwel meteen wenste ik mij al terug in Nepal.
Ik realiseerde me al heel snel dat Nepal voor mij veel meer is dan alleen een mooi vakantieland. Daarom wilde ik ook mijn verantwoordelijkheid nemen door iets terug te doen en ook een klein beetje bij te dragen aan het welzijn van de mensen in Nepal. Om te helpen waar het echt nodig is besloot ik de handen ineen te slaan met Stichting Micro-Care Nepal. Samen met Micro-care Nepal en gesteund door en met vrienden trok ik enkele jaren na die bijzondere eerste ontmoeting met Nepal de Arun vallei in, in het Noord-Oosten van Nepal.
Met tientallen kilos kleding en diverse schoolmaterialen bezochten we de meest afgelegen dorpjes. Het was heel duidelijk te merken dat hier in geen jaren een vrijwilligersorganisatie geweest was. De omstandigheden waren soms schrijnend en hoewel we veel mensen konden helpen, liep ik vaak de volgende dag weer verder met verdriet en schuldgevoel dat we niet meer voor hen konden doen. Gelukkig weet ik dat Micro-Care Nepal langdurig hulpverleent in deze gebieden en dus ook nog lang na mijn trip actief is in deze gebieden om de mensen zo veel mogelijk te helpen.
Harper posing with a group of students that also recieved our gifts to their school with great pleasure.
Dankzij de mooie tochten en vele bijzondere ontmoetingen tijdens deze trip hield ik toch een heel positief gevoel over aan mijn reis. Terugkijkend is het daarom vooral een hele rijke ervaring geweest en ik prijs mij enorm gelukkig dat ik dit mocht meemaken. Terug in Nederland probeer ik dat natuurlijk uit te dragen.
Mocht je ook overwegen om naar een ver land te reizen, dan kan ik je Nepal echt aanraden. Je zult zien dat ook jij na een bezoek aan dit magische land waarschijnlijk niets anders kunt en wil dan iets teruggeven voor alle rijkdom die je daar hebt opgedaan. Wil je graag vrijwilligerswerk doen in een land dat het echt heel goed kan gebruiken? Meld je dan aan als vrijwilliger bij Micro-Care Nepal. Dan garandeer ik je echt een unieke reis en ervaar je het land bijna als een local. Dat is zo bijzonder, daar kan echt helemaal niets tegenop!
Harper (in the red jacket) and a group of young students with in the backside the little and very primitive school.
Distributing Education material and clothing in the Upper-Arun Valley
In november 2017 was het eindelijk zo ver. Al jaren keek ik er naar uit. Telkens ving ik bot wanneer ik naar de mogelijkheid tot een trek in de Upper Arun vallei informeerde. Telkens kreeg ik te horen dat daar geen buitenlanders werden toegelaten. En nu, bij toeval hoorde ik dat het gebied opengesteld was.
Na in 2016 met Micro-Care Nepal op reis te zijn geweest besloten Petra en ik om dit jaar samen te gaan. 22 jaar na onze huwelijksreis weer samen naar Nepal!
Met de ervaring uit 2016 in geheugen besloten we in overleg met Pim en Samjhana van Micro-Care Nepal om dit jaar te gaan voor een grotere uitdaging. Namelijk de scholen voorzien van een IT lesomgeving en dat zelfs zonder de beschikbaarheid van electriciteit en internet. Er kan slechts via een klein zonnepaneeltje een powerbank opgeladen worden.
Gert again amazed by the destructions that the 2015 earthquakes created and the fact that many of the destructed buildings still couldn't be repaired or rebuild.
Er is in de Nepalse buitengebieden dus weinig bekend over IT en zijn de ontwikkelingen hierin achtergebleven. Wellicht om deze reden dat de interesse en nieuwsgierigheid er zeer zeker wel is.
Ons doel was een IT lespakket te samenstellen waarmee nieuw lesmateriaal voor verschillende vakken gepresenteerd kan worden. Gezien het gebrek aan volstroom hebben we na onderzoek besloten dat alle materialen met USB opgeladen dienen te worden. Het pakket bestaat uit: een tablet, een mini beamer, een powerbank, een speaker en natuurlijk de benodigde kabels. Het project moet een duurzaam karakter hebben en zo het onderwijs op de lange termijn blijven voeden.
Morning assembly atone of our supported schools in the Solu district in East Nepal.
Met hulp van vele donateurs hebben we veel geld ingezameld om deze pakketten aan te schaffen. We willen daarom in het het bijzonder onze dank uitbrengen aan: DPA, Sigmax en Talentor, welke onze hoofdsponsoren waren. De kleinere sponsoren en donateurs zijn wij natuurlijk net zo dankbaar!
The teacher training given by Petra Groenewoud supported by the translations of Samjhana Bishankhe.
Petra heeft zich vervolgens vol gestort op het samenstellen van een lesprogramma voor de "IT teachers", zij moeten het gaan leren en zij moeten gaan lesgeven. Daarnaast de tablets voorzien van veel content, zoals veel educatieve filmpjes, offline educatieve games, een offline Wikipedia en offline kaarten.
The IT poster of this project explains all about IT and what we can achieve with it.
Non IT teachers listening and looking carefully to the story about the great amount of possibilities that the projector can bring for teachers and students.
Na de voorbereidingen was het eindelijk zo ver en gingen we op reis naar het prachtige heuvellandschap van het SoluKhumbu district. Het is een onvergetelijke reis en ervaring geworden. We hebben 5 schooltjes variërend van 150 - 750 leerlingen voorzien van het IT materiaal. We hebben dagenlang lesgegeven en de leraren zelf laten oefenen en onze eerste conclusie is dat het enorm is aangeslagen. Het enthousiasme is groot, de teachers zijn zeer geïnteresseerd en de leerlingen..... Ja, daar wordt je stil en ook emotioneel van. Open monden en ogen die er bijna uitvielen. Voor velen een eerste ervaring met een computer of zelfs een bewegend beeld. Fantastisch om dit te mogen doen, dit resultaat weegt absoluut op tegen de vele uren voorbereiding.
Voor deze scholen is het zeer innovatief en ze beseffen dat ze nu echt voorlopen en verder kunnen met deze aanvullende manier van lesgeven.
Happy faces from the IT teachers as they have passed the user test after Petra gave the teacher training. On the teachers our main sponsor, the company " Talentor ".
IT teacher taking his practical 'exam' before we handover our IT material officially to the school.
Surprised and curious to see the projectors presentations on the wall.
We zijn ontzettend blij en trots dat we dit samen met Micro-Care Nepal hebben kunnen bereiken. Wij willen Pim en Samjhana bedanken voor de kans om dit te mogen doen en we ons gezamenlijk inzetten om dit project ook in de toekomst voort te kunnen blijven zetten. Maar hier hebben natuurlijk ook van jou hulp bij nodig. Doneer nu op dit IT project en zorg dat we op nog meer scholen het onderwijs kunnen verbeteren.
The Micro-Care Nepal user agreement and contract signed by the headmaster and IT teacher of each school.
Handover of the IT material including a tablet, speaker and projector.
Petra enjoying the sight of the curious and smiling faces of the children.
Surprised and curious to see the projectors presentations on the wall.
We willen onze donateurs en sponsoren, zakelijk en privé, bedanken want zonder de financiële middelen was het niet mogelijk geweest. Heel veel dank.
Wij raden iedereen aan die al lang twijfelt om iets bijzonders te doen, ga mee met Micro-Care Nepal en je zult deze ervaring nooit vergeten🙏🍀
NAMASTE
Written by: Gert Groenewoud
Over the past few years it has become very clear to me that I wanted to give something back to the world, but I was not sure what this could be.
The earthquakes of 2015 hit me…To see small villages being completely destroyed, infrastructure destroyed, seeing people dying, amongst them children, made me want to do something. For me, this was the moment I realized that I wanted to help Nepal, but I was not sure how.
Let me introduce myself to you. My name is Gert Groenewoud. I am 50 years of age, married to Petra and have 2 children, Jesse and Zoe. I remembered Nepal from the time I spent there on my honeymoon some years ago as being a beautiful and welcoming country. The people were always smiling even when they hardly had anything. A friend introduced me to Micro-Care Nepal. After meeting Pim (Founder of Micro-Care Nepal) it was even more clear that I could really do something for Nepal.
Micro-Care Nepal stands for small projects in the most remote places of Nepal. In all their projects they work closely together with local people.What makes me want to start projects with Micro-Care Nepal is that they really improve the people’s lives. And in a sustainable way. The projects focus on the poorest in small remote mountain villages. Micro-Care Nepal is different because they teach people how to manage the projects themselves. On the website www.microcarenepal.org you can find a choice of all types of donations for the projects.
All of them are very deliberate and personal. And these days more important; you will be able to see what we do with your donations. You will receive newsletters with stories and photos of the families we help with your donations. Also want to stay informed about our initiatives? Subscribe on microcarenepal.org for the newsletter.
My personal motivation? The healthier and happier people I see, the better. I hope with this message I have given you something to think about. If so, please make a donation because Nepal needs it!
Thank you for your support,
Gert, Groenewoud
Februari 2017
Alphabet group puzzle for the playgroup children of Uhiya in Gorkha district.
Tuesday November 8th,
We finished another trip. We traveled for 10 days trough Gorkha district and visited remote villages at the border of the Manaslu region. All villages are away from the touristic trails and were really damaged during the 2015 Eathquakes. Our team included Founder Pim Horvers, Member Samjhana Bishankhe and 2 volunteers; Gert Groenewoud and Bhupendra Bishankhe.
Our Goals:
Collaborate with local schools,
Handover school materials,
Establish greenhouses with local schools,
Start waste management awareness by contributing waste bins to school.
Samjhana explaining about our school materials at Korla Besi.
Our Plan:
Day 1: By bus from Kathmandu to Gorkha followed by a second bus from Gorkha to Soti Khola.
Day 2: Walk from Soti Khola to Machhi Khola
Day 3. Walk from Machhi Khola up to Uiya.
Day 4: From there, depending on out projects travel towards Korla, Singla and Laprak.
Within a period of 10 days we have visites 7 schools. Here we discussed their challenges with education, materials and the fact that children that have to quit school because of lack of money and govermental support. We handed over the Micro-Care Nepal package and supported the teachers how to use and educate. There is a long way to go, lots of opportunities for Micro-Care Nepal.
We handed over clothing to mostly Dalit people, 5 big bags full of clothing donated to Micro-Care Nepal by friends from mostly the Netherlands.
And last but not least together with the people from Uiya we finished one green house with a team of Nepali and us. A great job again. We were not able to finish more green houses therefor we handed Some packages containing plastics, seeds and books About vegetables over to teachers from the school and brought other green houses to villages that can build themselves.
Our total list of activities:
Donating school materials at Lapu Besi
Donating school materials at Korla Besi
Donating school materials at Uhiya
Donating 13 waste bins for the school at Uhiya. 3 big baskets and 10 small baskets for the classrooms.
Donating school materials at Dungla
Donating 8 waste bins for the school at Dungla, 1 big basket and 7 small for the classrooms.
Donating school materials at Korla
Donating school materials at Singla
Donating school materials at Laprak
Donating clothing at Uhiya
Teaching together with local teachers to introduce and learn them how to use the school materials provided by Micro-Care Nepal.
Note from volunteer Gert Groenewoud:
Conclusion after 10 days of hard work and fun: we achieved our goals however we had to adjust planning several times which will always be the challenge while working in Nepal. We got lof happy people with smiles on their faces. Happy Dalit, happy children, happy schools. So you can conclude that we again did a good job with a great team.
Group photo at the small primary school of Laprak, Gupsy Phaka.
Again a trip never to forget and always to remember. The days are sometimes long and tough, long hours of walking up and down and again, lots of visits per day. But working with a great team including our 5 porters and meeting lots of Nice and beautiful Nepali people ...looking forward to trek 3 already, however this will only be in 2017.
A great thanks to my New friend Aita, an amazing man with great capacities.
Today we left on the biggest distribution trip for Micro-Care Nepal untill now. Providing the people of the most remote villages in Gorkha district with clothing, educational materials and greenhouses. 200 kg of relief materials, including 50 kg of clothing and shoes, 12 greenhouse plastics and 50 kg of school materials. Our team includes 2 volunteers, 5 porters and 2 board members.
Gert, Bhupu, Samjhana, Pim
During our 10 day trip we will establish more collaborations with local schools to develop their government education. Together with the teachers from each school we will make a 10 x 5 meter greenhouse and handover farming and nutrition guidance.
Waiting on our bus at our storage depot we got confronted with a big problem. Our head or porter group, who was inside of the bus, didn't told the bus driver on time to stop the bus to pick us up. The bus passed us and 5 minutes later it wanted to wait for us but not return. Quickly we had to find another vehicle to take all our luggage. After a while we could find a jeep driver with a foreigner. After packing all luggage on the rooftop the driver got confused with our story and told us he was thinking we where his clients that he supposed to pickup. We had to take all luggage of again and start over. It took us another 10 minutes to find a local van for our luggage and a taxi to transport us to the bus that was luckily still waiting for us. We reached soon to put all our materials on the rooftop of the bus and take off. A stressful start of the morning. We have to catch another bus and keep later this day to reach Soti Khola. Hopefully the rest of the day will be at least a bit according to plan....
5 November 2016
After finishing the greenhouse with the teachers of the school in Goiri.
Text by Pim Horvers:
The first week of work back in Nepal is finished. Together with volunteer Gert Groenewoud we donated school materials to 6 schools in SoluKhumbu district.
- We visited two dalit communities to handover clothing.
- We donated a greenhouse to a small undeveloped school. Together with the teachers we made the greenhouse and handed over a course book and seeds.
It was a tight schedule with finishing our days walking in dark to reach our destination and achieve our goals.
Handing over clothing to the lower cast (Dalits) in a Necha-Batase.
Also ladies join the físycal work with full dedication.
The head of the school, Prem Shrestha.
Text by volunteer Gert Groenewoud:
At the beginning of 2016 I started to make the plans to join Micro-Care Nepal.
Micro-Care Nepal is a NGO that was started April 2015 directly after the eathquake that hit the Nepali in the heart. During and after this earthquake around 8000 people got killed. Any people lost their houses. Now still people are living in tents trying to make the best of what is left in their life. Some children lost both of their parents and still they keep going on. We believe that we can not change the world just by ourselves but we believe in small projects with that can have a big impact in people's lives. Our projects should make more development possible also in the future and even without us.
"I am proud to be part of this team. In my first week we were able to help 6 schools in the SoluKhumbu district with educational material. We made a collaboration between the local communities and schools. Together we build greenhouses and distributed clothing for the lower cast (Dalits)."
"This first week of work for Micro-Cer Nepal really struck me!"
Joined forces. Gert and me attaching the sides of the greenhouse.
Applying the plastics on top of the bamboo greenhouse frame.
The firsts plastic got on top of the 10 x 5 meter greenhouse. With these plastics it will be able to fully close this greenhouse during the cold evenings in this mountain village.
Next week Micro-Care Nepal will continue his projects in Gorkha district, visiting Muchu Khola, Uiya, Korla, Korla besi, Singla and Laprak. We will distribute clothing and support schools. Our goal is to improving education, introduce waste management which is one of the overal problems in Nepal, we will talk about the nutrition and the necessity of eating more varieties of food.
Small projects, but we strongly believe small projects can have juge impact on the lives of people. If we can motivate and guide them to development then they will continue and pass things on to the people surrounding them.
Door: Danja Raven / danjaraven.nl
Grote ogen, verbaasde gezichten en flink wat gegiechel waren veelal de eerste reacties op de EHBO- en voorlichtingslessen over vrouwenkwalen die we gaven aan kinderen van 8 tot 16 jaar en aan vrouwen in het afgelegen bergdorp Gupsi Pakha, Laprak.
Gupsi Pakha (2700m) dat letterlijk ‘Nothing there’ betekent, ligt zo’n 500 meter boven Laprak (2200m). Gupsi is ontstaan als nooddorp omdat het lagergelegen Laprak onveilig werd verklaard na de aardbevingen in april en mei 2015. Desondanks wonen en werken veel mensen nog steeds in en rondom de ruïnes van hun voormalige huis in Laprak. En je kunt ze geen ongelijk geven; de leefomstandigheden in Laprak zijn ondanks de schade en de onveilige situatie een stuk minder erbarmelijk dan in Gupsi Pakha.
* Onverwachte sneeuwval tijdens ons verblijf in Gupsi Pakha, Laprak.
Vanwege deze onveilig situatie in Laprak zijn de scholen en de Healthpost wel naar Gupsi verhuisd. Dat betekent dat veel van de (jonge) kinderen die naar school gaan en dus boven wonen, volledig op zichzelf zijn aangewezen.
De afwezigheid van een moeder die helpt bij een bloedende knie omdat je tijdens het spelen een stukje van de berg afrolde, die weet wat te doen bij de flinke brandblaar die je opliep tijdens het koken op open vuur en die niet in paniek raakt bij aanblik van de hoofdwond die je kreeg door een van de scherpe randen van je tijdelijke golfplaten onderkomen, benadrukt de noodzaak van het geven van EHBO-lessen aan kinderen in dit gebied. Door beperkte hygiënische omstandigheden en de doorgaans gebrekkige kennis rondom hygiëne ligt infectie op de loer met mogelijk dramatische gevolgen door de afwezigheid van een ziekenhuis.
* Schone sneeuw van het dak afscheppen om de watervoorraad aan te vullen.
Terug naar die grote ogen, verbaasde gezichten en het gegiechel. Nepalese mensen zijn erg verlegen dus zowel op school als in de Healthpost zorgde mijn opmerkelijke uiterlijk en onze EHBO-les over brandwonden, snijwonden, bloedingen, botbreuken, verstuikingen en verstikking voor flink wat geroezemoes en het verbergen van gezichten achter mutsen en sjaals. Desalniettemin werd er meestal met grote ogen, soms met open mond en in ieder geval met klapperende oren naar ons geluisterd.
Het voordoen van de Heimlich-greep, waarbij je schuin achter iemand staat terwijl je met de handen druk uitoefent in het gebied van de navel om zo eten dat vastzit in de luchtpijp naar buiten te drukken, zorgde uiteraard voor hilarische taferelen. De flyer met afbeeldingen van geïnfecteerde wonden dempte het geroezemoes en benadrukte onze boodschap over het belang van goede wondverzorging. De juiste antwoorden die we kregen op onze samenvattende vragen achteraf, bevestigde dat de kinderen van Laprak nu weten dat je brandwonden minstens tien minuten met lauw water dient te koelen en dat het spoelen van open wonden met (schoon) water echt de voorkeur heeft boven het gebruik van urine.
* EHBO-les aan één van de klassen in de tijdelijke school in Gupsi Pakha, Laprak
Voor verdere wondverzorging na het verlenen of krijgen van EHBO, kunnen inwoners terecht in de Healthpost. Dat wil zeggen: een golfplaten gebouw waar de overheid één healthmedewerker uit Kathmandu naartoe stuurde. Deze dame in kwestie - die overigens geweldig werk verricht en heel goed weet waar ze mee bezig is - heeft het echt veel te druk. Ze werkt zeven dagen per week en kampt ook nog met het verlies van haar man die tijdens de aardbevingen omkwam door lawines in de bergen. Ze heeft bovendien te weinig tijd om de Healthpost goed te organiseren; een groot deel van de medicijnen zit daarom in een doos waar af en toe in gegrabbeld wordt en het is onduidelijk welke medicatie er op voorraad zijn.
Tijd voor het geven van verdere voorlichting heeft ze überhaupt niet en ook op scholen wordt hier verder geen aandacht aan besteed. Dat terwijl ongelukken niet alleen in en om het huis gebeuren maar bijvoorbeeld ook op de akkers. De Healthpost is dan op uren loopafstand. Ook hevige sneeuwval maakt de Healthpost soms moeilijk of niet bereikbaar. Weten hoe je hevige bloedingen stopt of vermindert en hoe je de wond verzorgt (met beperkte middelen) is daarom essentiële informatie voor zowel kinderen als volwassenen en mogelijk levensreddend. Je begrijpt dat Micro-Care Nepal dan ook met open armen werden ontvangen om voorlichting te geven middels EHBO-lessen en om te helpen met wat hand- en spandiensten in en rondom de Healthpost. Daarnaast doneerden we EHBO-materiaal, zoals (druk)verbanden, pleisters, tape, antibioticakuren en betadine.
Na een paar dagen lesgeven op de scholen was het tijd voor onze tweede missie, het voorlichten van vrouwen over typische vrouwenkwalen. Hoewel ik in mijn dagelijkse leven als gezondheidsredacteur nooit uitgepraat ben over zaken als vaginale klachten en vleesbomen, behoeft dit - voor de meeste mensen toch wat schaamtegevoelige onderwerp - een iets genuanceerdere introductie in het verlegen Nepal. Om te voorkomen dat we de vrouwen al op voorhand zouden afschrikken, hebben we deze vrouwenles achter de EHBO-les geplakt zonder dit vooraf te communiceren. Door de enkele aanwezige mannen de deur te wijzen na de uitleg over EHBO en vooral niet met de vrouwen mee te giechelen (alhoewel dit soms erg lastig was), lukte het mij en mijn collega Samjhana (de vriendin van oprichter van de stichting, Pim Horvers) om serieus met deze vrouwen in gesprek te gaan over onderwerpen, zoals menstruatie, zwangerschap, hevig bloedverlies, bekkenbodemverzakking en het vrouwenlichaam, met name de werking en functie van baarmoeder en eierstokken. Na onze eerste les werd hierover uiteraard flink geroddeld in het lagergelegen Laprak, maar dit weerhield een tweede groep vrouwen er niet van om de volgende dag in de vroege ochtend twee uur naar boven te wandelen om aanwezig te zijn bij een soortgelijke les.
Op mijn vraag of de dames enig idee hadden waarom ze menstrueerden, kreeg ik een opmerkelijk antwoord: vrouwen menstrueren omdat ze slecht bloed ‘bad blood’ hebben. Ik vermoed dat deze gedachte ontstaan is door het afwijkende uiterlijk van menstruatiebloed in vergelijking met ‘normaal’ bloed. Voor de mannen onder ons: menstruatiebloed is donkerrood tot heel donkerbruin en soms klonterig. ’Bad blood’ is ook de reden dat veel Nepalese vrouwen tijdens hun menstruatie niet in bed of zelfs in het huis mogen slapen van hun man. Uiteraard was het onmogelijk om deze ‘volkswijsheid’ in een uurtje volledig de kop in te drukken. Toch lukte het door met plaatjes van de baarmoeder en eierstokken en uitleg over de menstruatiecyclus - dat het vrouwenlichaam zichzelf iedere maand klaarmaakt voor een zwangerschap bijvoorbeeld en zonder bevruchting dit weefsel ook weer afscheidt - wel om bij deze vrouwen meer bewondering en respect te creëren voor hun lichaam.
* Voor het bijgebouw van de Healthpost na onze vrouwenles.
Kennis over de menstruatiecyclus nodigt uiteraard ook uit om te praten over preventie. In Nederland zou ik overigens iedereen afraden om conform mijn uitleg een zwangerschap proberen te voorkomen, maar hier probeerde ik duidelijk te maken dat alleen seks hebben vlak na de menstruatie de kans op een zwangerschap echt een stuk verkleint. Onder luid gelach en een blik die mij duidelijk maakte dat ik iets heel raars gezegd had, verduidelijkte deze vrouwen mij dat hun man die zich soms dronken aan hen opdrong hier echt geen boodschap aan heeft. Aanvullend had ik dan ook graag een lezing gegeven over gelijke rechten voor mannen en vrouwen, baas in eigen buik en het goed gebruiken van lange nagels bij opdringerige kerels, maar deze preek gaf ik weinig kans van slagen dus liet ik hem maar achterwege.
Uit de persoonlijke vragen achteraf, veelal over vervelende maar doorgaans relatief onschuldige kwalen, bleek dat het ons - ondanks mijn goedbedoelde maar niet succesvolle poging tot uitleg over preventie - gelukt was om wel degelijk een gedeelte van de schaamte bij deze vrouwen weg te nemen. Bovendien konden we een flink aantal vrouwen die zich soms ernstig zorgen maakten over zaken als hevig bloedverlies en onprettige geurtjes met onze antwoorden geruststellen of adviseren stappen te ondernemen.
Na enige aanmoediging van onze kant om vooral met de buurvrouw, vriendinnen en dochters over deze onderwerpen te praten was er dan ook geen andere conclusie mogelijk…
Missie geslaagd!
