Geschreven door vrijwilliger Harper Tromp:
Eén van mijn passies is reizen naar landen met andere culturen. Maar toch is mijn aandacht blijven hangen bij Nepal. In 2012 maakte ik mijn eerste reis naar Nepal. Toen maakte ik al kennis met dit prachtige maar ook erg arme land. Bij terugkomst ervaarde ik het contrast met het hectische, snelle en rijke leven hier in Nederland en wenste ik mij al terug in Nepal.
Maar ik leerde ook dat het niet billijk is Nepal alleen maar te ervaren als een mooi vakantieland. Daarom wilde ik ook mijn verantwoording nemen iets terug te doen en ook een klein beetje bij te dragen aan het welzijn van de mensen in Nepal. Samen met Micro-care Nepal en gesteund door en met vrienden trok in de Arun vallei in in het Noord oosten van Nepal. Met 10 tallen kilos kleding en diverse schoolmaterialen bezochten we de meest afgelegen dorpjes. Duidelijk te merken was dat hier in geen jaren een vrijwilligersorganisatie was geweest. De omstandigheden waren soms schrijnend. En hoewel we veel mensen konden helpen liep ik vaak de volgende dag weer verder met verdriet en schuldgevoel dat we niet meer konden doen. Ik had de mooie tochten en bijzondere ontmoetingen weer nodig om de ellende van mij af te schudden. Terugkijkend is het vooral een hele rijke ervaring en ik prijs mij enorm gelukkig dat ik in die positie mag verkeren. Terug in Nederland Probeer ik dat uit te dragen. En mocht je ook ooit overwegen naar een ver land te reizen kan ik je Nepal sterk aanraden. Maar wees eerlijk en geef ook iets terug. Dat kan door Mico-care Nepal t steunen en mogelijk kan je ook met Micro care Nepal op reis om ook daadwerkelijk aan hulpverlening te kunnen doen.
Geschreven door vrijwilliger Wilfried van den Boorn:
In november 2017 was het eindelijk zo ver. Al jaren keek ik er naar uit. Telkens ving ik bot wanneer ik naar de mogelijkheid tot een trek in de Upper Arun vallei informeerde. Telkens kreeg ik te horen dat daar geen buitenlanders werden toegelaten. En nu, bij toeval hoorde ik dat het gebied opengesteld was. Pim en Samjhana waren beiden al in Nepal. Harper en ik hadden gepland in november 2017 weer naar Nepal af te reizen om samen met Pim en Samjhana namens de stichting weer een hulpverleningstocht op touw te zetten. Dat leek me nu de uitgelezen gelegenheid om die dan in de Upper Arunvallei te plannen. Gelukkig viel het plan bij alle drie in goede aarde. Een voor mij bijkomend voordeel was ook nog dat deze tocht niet al te hoog zou gaan. Het lichaam begint gebreken te vertonen waar ik niet gelukkig mee ben maar wel rekening mee moet houden.
Ter voorbereiding heb ik met de hulp van vrienden allerlei zaken verzameld. Zo gaat er dit keer in mijn bagage 20 kg. aan goede kinderkleding mee, 4 laptops, 2 tablets, medicijnen en nog wat andere bijkomende zaken. Gelukkig mag ik dit keer van Qatar 40 kg. aan bagage meenemen en op de luchthaven doen ze dan ook weer niet al te moeilijk wanneer het een kilo of 4 meer blijkt te zijn.
Nadat Kathmandu achter de rug is, er nog allerlei materiaal gekocht is voor de te bezoeken schooltjes, vertrekken we met ons vieren, vier dragers en alle bagage. Dat gaat met een soort jeep. Het voert te ver om die reis te beschrijven dus beperk ik me maar tot; we waren bijna over de rand van het ravijn geschoten, ik wist niet dat je met een stuk zeep gaten in een kapotte benzinetank kon repareren en, jammer dat we er drie dagen voor nodig hadden om bij ons startpunt te komen.
Maar op weg zijn we, dat is zeker. Al na een paar dagen blijkt er geen ruimte te zijn om ons oorspronkelijke plan uit te voeren. Dat zou een gedeeltelijke tocht door onbewoond gebied ingehouden hebben om dan bij Taplejung uit te komen.
De dorpen waar we doorheen komen zijn arm, soms zelfs zeer arm. En er is niet alleen nood aan kleding voor de kinderen. Ook materialen om de leraren van, een wat uitgebreider scala aan, lesmateriaal te voorzien. Nee, er blijkt ook nood te zijn aan medische hulp. En voor zover dat in ons vermogen ligt bieden we die hulp. Er is in het tweede dorp dat we aandoen een klein meisje met een ernstige scabiës infectie. Bij toeval zit er een “Health post” in dat dorp. Daar kopen we dan antibacteriële zalf en antibiotica. Samjhana zorgt eerst dat ze gewassen wordt voordat de behandeling een begin krijgt. Een diep triest gezicht al die bultjes over het hele lijfje met als dieptepunt de bloedende massa van de billetjes. Jammer genoeg blijkt in dat dorp weer de laagheid van sommige mensen. De medewerker van de Health post is een oplichter. Hij verkoopt de medicijnen tegen prijzen die vier of vijf keer over de kop gegaan zijn. Dat is verboden, hij moet ze verkopen voor de door de staat vastgestelde prijs. En hij blijkt ook al een keer vastgezeten te hebben voor dit soort praktijken.
We komen in de volgende dagen vaak kleine kinderen met ernstige brandwonden tegen. Bieden dan aan om het ernstigste geval in het ziekenhuis in Dharan te laten behandelen. Dit samen met een jongen die een vuistgroot gezwel midden op de ruggengraat heeft. Bij ieder dorp is het weer afwachten wat je aan zult treffen en wat je zelf op zult kunnen lossen.
Op de schooltjes zijn ze zeker blij met al de spullen die we komen brengen. Een aantal schooltjes heeft zelf al redelijk wat materiaal terwijl andere het met bijna niets moeten doen. Ook bij het verdelen passen we dus gaandeweg aantallen en soort zaken aan.
En zoals boven al gezegd, het gaat langzaam. Langzaam omdat we toch eerst een inventarisatie willen hebben van wat er nodig is. Er soms kinderen, of volwassenen uit verder afgelegen delen gebracht worden die een probleem hebben. En natuurlijk dienen we een documentatie bij te houden voor onze sponsoren zodat die zien waar hun bijdrage naar toe gaat. En ja, vaak wil het dorp ook als dank een eerbetoon houden. De uitreiking van kata’s vormt altijd wel een onderdeel samen met de bloemenkransen en de tikka. Maar er wordt ook voor ons gedanst door de oudere vrouwen in een dorp. En gelukkig wordt er af en toe ook samen gelachen.
Concluderend kan gezegd worden dat we weer een keer bevestigd hebben gezien, en gevoeld, dat hulp noodzakelijk kan zijn. En weer bleek dat de manier waarop onze kleine organisatie werkt goed is. We verlenen hulp op plaatsen waar de grotere organisaties niet komen omdat er geen wegen zijn. En we komen dichter bij de bevolking omdat Samjhana deel uitmaakt van ons team en dat verkleint de barrière enorm.
Het was goed om weer, in gezelschap van vrienden, terug te zijn in Nepal. En ik ben erg blij dat we hier en daar weer wat verlichting hebben kunnen bieden. Niet genoeg, dat besef ik iedere keer weer, maar iedere daad helpt een beetje en samen komen we dan tot een groter geheel.
12-03-2018
Our trip started in Kathmandu and after a 28 hour jeep ride we reached the start point.
The lower part of the Arun river.
From left. Founders Pim Horvers and Wilfried van den Boorn, Friend and volunteer Harper Tromp.
Crossing the Arun river by this old long scary bridge.
Board member Wilfried getting support by Samjhana to cross one of the many tricky riverbeds.
Samjhana and volunteer Harper Tromp handing over clothing at Ringmu.
Students of the little school in Obak posing with Wilfried and Harper before teachers arrived to receive our school material.
Two female teachers and students of class 5 of the school in Papuwa with handover of the education material.
Students of the school in Papuwa showing the supported school material that we distributed to in total 8 schools.
Leaving early morning at sunrise as the distances to cover in between villages where very long.
A girl with terrible skin infection on her back and bottom that we could treat along the way.
1 Teacher only school in Chemtang
As they had no school material they where amazingly happy to receive our gifts.
Together cutting ingredients for our lunch os there was no such service for ordering dood.
As there where no lodges Samjhana had to prepare our food in local kitchens.
Samjhana and volunteer Harper Tromp handing over clothing at Firfire.
The very small school in Firfire. As the other schools are to far and dangerous to go to for the little students they will study here till class 3.
Lady with child in the very remote jungle village of Obak. Mentioned by the billagers was that we where the first white people to visit their village.
School boy after we treated his wound and finished our first-aid treatment.
The little school in Rapsa.
White khata as a blessing and thanks for our support.
School with a small part of their students in Chepuwa.
Discussing difficulties with the teachers for the at the Tibetan (Chinese) border located school in Ridak.
Part of the students in Ridak school are very happy with the school material we donated.
Hospitality is great in the upper part of the Arun valley. There are no lodges what makes it hard to find places to sleep.
Posing with the local family in Chepuwa where we could stay.
