Tilburg, januari 2016.
Door: Wilfried van den Boorn, Voorzitter Micro-Care Nepal.
In december 2015 maakte ik op uitnodiging van vrienden gezamenlijk een reis naar Nepal. Doel van de reis was enerzijds het maken van een trek rondom de Manaslu gecombineerd met de Chumvallei. Anderzijds hadden we besloten daar waar nodig hulp te bieden in de vorm van warme kleding en schoeisel. Aan kleding en schoenen hadden we tussen de 50 kg. en 60 kg. ingezameld. Verder had Frank via een sponsoractie onder collega’s een mooi bedrag opgehaald dat aangevuld was door het houden van een actie waarbij kata’s, eventueel voorzien van een eigen tekst verkocht werden. Deze zijn door ons meegenomen om gezegend te worden door een lama in het klooster bij Bhoudhanath waarna ze door Frank op het hoogste punt van onze trek opgehangen werden (Larke La 5160 m.). Ook hadden we nog een voorraad medicijnen gekregen welke in verschillende “health posts” afgegeven werden. Het sponsorgeld werd aangewend om in diverse dorpen ook financiële ondersteuning te kunnen geven.
Voor mij was dit een uitgelezen mogelijkheid om me persoonlijk op de hoogte te kunnen stellen van de huidige situatie in het gebied daar ik deze regio in 2010 samen met Pim Horvers, oprichter van de stichting, ook al bezocht had. Nu zou ik enerzijds de impact die de aardbevingen op het gebied gehad hebben kunnen zien maar ook de ontwikkeling die de regio doorgemaakt heeft als gevolg van het toegenomen toerisme.
Zoals we al gevreesd hadden was de situatie na de aardbevingen ernstig. Een aantal van de dorpen die we bezochten was op grote schaal beschadigd. Ontluisterend was ook de constatering dat de Nepalese overheid hoegenaamd niets ondernomen had om de situatie voor de dorpelingen te verbeteren. Herhaaldelijk vertelde men ons dat de enige hulp die men van de overheid gekregen had bestond uit een aantal golfplaten. Men was en is dus aangewezen op zelfredzaamheid en de hulp van derden. Onderweg werd duidelijk dat het World Food Program gezorgd heeft dat ieder dorp wel over een voorraad rijst beschikt. Belangrijk was ook te zien dat het World Food Program samen met andere hulporganisaties het herstel van de paden gesteund heeft. Deze paden vormen de levensaderen van een regio en maken de aanvoer van alle noodzakelijke levensbehoeften mogelijk. Hier en daar werd door de opdruk op de zeilen duidelijk dat ook Oxfam een bijdrage geleverd had aan de noodvoorzieningen.
Aangezien het afgeraden werd verder dan Chhokang Faro de Chum vallei in te trekken kon ik wat de situatie hogerop betreft alleen afgaan op de mededelingen van de bewoners. De toestand van de paden was als gevolg van de aardbevingen en de landverschuivingen slecht en er waren nog niet voldoende herstelwerkzaamheden uitgevoerd om normaal verkeer mogelijk te maken. Het gebied boven Mo Gompa was helemaal afgesloten.
In de Chumvallei hebben we Ripchet bezocht dat zwaar geleden heeft tijdens de aardbevingen. Hier waren nauwelijks herstelwerkzaamheden gaande en een gedeelte van de inwoners verbleef nog steeds in provisorische onderkomens of in de ruines van hun huizen. De watervoorziening is beschadigd met als gevolg dat drinkwater nu uit een stroompje, vrij toegankelijk voor loslopend vee en honden, gehaald moet worden. Hierdoor liggen ziektes op de loer. Voor de situatie in Chhokang Faro geldt min of meer hetzelfde alhoewel daar de watervoorziening nog functioneert. Hulpverlening in dit gebied is er nauwelijks daar de dorpen afgelegen liggen en slechts te voet bereikbaar zijn.
In de Budhi Gandaki vallei waren de lagergelegen dorpen vaak ernstig beschadigd door de aardbevingen. Machhakhola bleek grotendeels onbewoonbaar geworden en veel mensen woonden in onderkomens gemaakt van zeilen, golfplaten en ander noodmateriaal.
Al met al waren we blij dat we hier en daar iets van de nood konden lenigen. In sommige plaatsen werd een deel van de kleding uitgedeeld en een donatie gedaan. Op andere plaatsen konden we medicijnen afgeven en een donatie aan de “health post”doen.
De reis heeft duidelijk gemaakt dat we met onze stichting ook in dit gebied nog veel werk kunnen verzetten.
In de jaren na 2010 heeft de regio zich sterk kunnen ontwikkelen als gevolg van het toegenomen toerisme. Het Manaslu circuit geldt nu als de vervanging van het Annapurna circuit dat aan populariteit ingeboet heeft door de aanleg van de berijdbare weg.
In plaatsen waar in 2010 nog nauwelijks primitieve overnachtingsmogelijkheden waren zijn deze dorpen tegenwoordig veranderd in pleisterplaatsen waar in normale omstandigheden de vermoeide trekker een comfortabel bed en warme douche tegemoet kan zien.
Het is jammer dat deze ontwikkeling door de gevolgen van de aardbevingen hapert. De groeiende stroom toeristen is in 2015 opgedroogd met als gevolg uitblijvende inkomsten.
Bij elkaar opgeteld vrees ik dat het nog jaren zal duren eer deze regio hersteld zal zijn. Voor het moment is het wachten op de Nepalese regering om eindelijk werk te maken met het verlenen van hulp bij de wederopbouw zodat men over kan gaan tot de dagdagelijkse regelmaat wetende dat men een solide dak boven het hoofd heeft.
